Qui Pleure Là

Verlangen

Dit zijn de eerste verzen van het gedicht "La Jeune Parque" van Paul Valéry (1917). In dit werk overpeinst een jonge vrouw leven en dood, activiteit en passiviteit, liefde en vervreemding en dit in de vorm van een monoloog.

Obsessieve Verhalen - Alvaro Guimarães

De elektronische verwerking van deze emotionele en enigszins raadselachtige verzen van Paul Valéry heb ik gemaakt op vraag van Alvaro Guimarães voor zijn theatercreatie "Obsessieve Verhalen" die in 2007 in Gent werd gecreëerd. Een litanische herhaling van deze verzen zorgde tijdens de voorstelling voor de expressie van het diepste verlangen van de ziel.

Voor deze voorstelling bedacht Guimarães ensceneringen die enkel maar emotioneel kunnen begrepen worden. Zo was er een kapper die het haar zachtjes bijknipte van enkele bezoekers en ondertussen de hele tijd deze verzen reciteerde. Een ander beeld was het raam dat op manshoogte op het podium hing en waarvan op een bepaald moment een performer het glas met een hamer eruit sloeg. Deze beelden verwijzen naar herinneringen die soms reeds vanuit zijn prille kindertijd zijn bijgebleven. "Obsessieve Verhalen" kan beschouwd worden als een experimentele vorm van psychoanalytisch muziektheater.

Het droombeeld dat bij de foto's te zien is, werd gefotografeerd tijdens één van de voorstellingen en onder moeilijke lichtomstandigheden. Het is technisch gezien geen goede foto. De wazigheid is echter zo vergelijkbaar met het bevreemdende in de verzen van Valéry dat het hier een uitnodiging geworden is tot interpretatie en fantasie.

Vertaling van de Franse verzen:
Wie weent daar
Wie weent daar, als het niet gewoon de wind is, op dit uur
Alleen, met grote diamanten?... Maar wie weent er,
Zo dicht bij mezelf op het moment van het wenen?

laatste update: 2021.07.14