Wat is poëzie?

Voor mij is poëzie het sensorische vermogen, de werkelijkheid of aspecten ervan, bewust te beleven en dit "beleven" los te maken en op een creatieve manier weer te geven, zodat het, eventueel als appreciatie van de werkelijkheid, een - al dan niet materieel - object wordt, dat we kunst noemen. Deze definitie schreef ik neer omdat er voor dit werk gevraagd werd iets poëtisch te creëren.

Poëzie van het woord

Bij het betreden van een bibliotheek raakt het mij, dat er zovelen zijn die de drang kennen hun innerlijkheid aan het woord toe te vertrouwen. Of deze innerlijkheid gaat van weer een nieuwe culinaire manier om voedsel klaar te maken, of doorgraaft tot de diepste zieleroerselen en metafysische gedachtenconstructies, in de bibliotheek staan alle gedachten, in drukwerken neergeslagen, netjes en zonder al te veel onderscheid naast elkaar. Het woord is geschreven. Het is toegevoegd aan het menselijk ideëel genoom. Het gedrukte woord is eindeloos geduldig en wacht tot het gelezen wordt. En wanneer het gelezen wordt, wordt de ingecodeerde gedachte weer enkele ogenblikkenn actueel tot haar nagalm opnieuw uitgedeind is ...

Het woord in cijfers

Het woord wordt niet alleen gedrukt, het wordt nu ook tweetallig genumeriseerd. Het World Wide Web vormt met de klassieke bibliotheek een parallel en tegelijk een contrast. Dwangmatig brengen immense aantallen individuen ook hier weer hun denkproductie onder in woorden en vertrouwen dit toe aan elektromagnetische geheugens. Slechts door een netwerk van talloze computers en servers blijft het astronomische aantal enen en nullen beheersbaar. Dit cybernetisch spijkerschrift blijft deze informatie aanbieden zolang het gevoed wordt door elektrische energie. Het reversibel karakter van dit medium zorgt voor een nooit eerder gekende dynamiek. Het volgt als het ware de wind van de actuele menselijke gedachtenwereld. Geduld kent dit medium niet. Wat niet gelezen wordt, of niet van de nodige fysische of economische energie wordt voorzien, verdwijnt.

Het woord in tongen

Het "spreken in tongen" of ook glossolalie genoemd (Grieks: glossa "taal, tong" en lalein "spreken") blijkt een spraakverschijnsel of spraaktrance te zijn dat op sommige vlakken nogal wat wegheeft van de digitale computertechnieken die ik toepas in deze compositie: Iets klinkt als spraak, maar is onverstaanbaar. Allerhande bestaande spraakelementen worden in een volgorde geuit die geen betekenis meer codeert en daardoor de aandacht op de spraakklanken zelf vestigt. De bizarre en wat mysterieus aandoende uitdrukking "Spreken in tongen" leent zich natuurlijk uitstekend als titel voor deze compositie.

De gebruikte geluiden komen van 20 bibliotheekbezoekers die uit hun gekozen boek voorlezen en komen ook van het oppikken van elektromagnetische golven, opgewekt tijdens het kopiëren van deze opnames in de elektronische circuits van mijn computer en die daarmee de biniare digitale gecodeerde wereld vertegenwoordigt.

Het woord is

Tot voorbij het einde blijft het woord
en de mens wordt woord
en de mens is het woord.
Dit is,
en tot voorbij het einde.

in opdracht van KriKri - Dirk Veulemans - 28 oktober 2004

laatste update: 2021.06.08